“Sorry dat ik jullie hiermee opzadel.” “Het is weer mijn schuld.”
De eerste zinnen uit een brief aan mijn ouders.
Mijn oom en tante waren, op niet zo’n fijne manier, te weten gekomen dat ik Anorexia i.c.m. Boulimia had.
Als ik de brief weer lees, is het confronterend, maar eigenlijk ook heel vertrouwd. Een herkenning van hoe ik me toen voelde. Ik zoek naar bevestiging, naar liefde, maar voel afstand en onbegrip.
De anorexia is onschuldig begonnen, ik weet nog dat ik een jaar of 14 was en in Spanje met vakantie. Liggend op mijn luchtbedje in het water, vond ik toch echt dat ik al vetrolletjes had. De opmerkingen van “vriendinnen” op school hielpen ook niet. Ik wilde er zo graag bij horen, geliefd zijn en deed er dan ook alles aan om zo ook gezien te worden. Sterk, zelfstandig en daardoor “populair”. Iets dat bijna iedere puber toch graag zou willen zijn.
De ziekte liet mij geloven, dat ik sterk was, want ik was sterk genoeg dat ik niet kon eten, terwijl anderen niet eens een dieet vol konden houden.
Nu weet ik dat ik al heel vroeg volwassen moest zijn, mijn kleine ik heb ik verstopt om zo alle verantwoordelijkheden van toen te kunnen dragen.
Waarom rakel ik dit nu eigenlijk weer op? Onlangs stelde iemand de vraag, of je iets in je leven hebt meegemaakt waardoor je geworden bent wie je bent. Toen realiseerde ik me: “Ik heb Anorexia/boulimia overleefd en ja ik ben er sterker uitgekomen”
Ik zou het zo weer over doen.
Ja, ondanks al het lijden, de pijn en de strijd die ik heb mogen doormaken. Ik heb daardoor zoveel over mezelf geleerd en voel me vooral dankbaar. Dankbaar dat ik dit heb mogen overleven, dat ik er nog ben en dat ik zoveel liefde mag ontvangen. Liefde waar ik in die tijd zo naar hunkerde.
Mijn strijd heeft lang geduurd en eigenlijk zit de neiging er nog steeds. Vooral als ik de pijn van anderen/dierbaren voel. Dan probeer ik controle uit te oefenen, voorheen kon dat met niet eten. Soms probeer ik dat nog, maar dan reageert mijn lichaam direct. Het vertelt me dat waar ik nu mee bezig ben niet oké is.
Pas sinds een jaar of twee, herken ik dit patroon. Daarvoor werkte ik keihard en hoefde niet te voelen. Sinds dat ik mezelf de ruimte en de tijd heb gegeven mijn hart te volgen, mag ik voelen en merk ik dat ik stapje voor stapje steeds meer de controle los mag gaan laten. Wat een verademing, wat krijg ik er een vrijheid, liefde en vertrouwen voor terug.
Mijn hart volgen, doe ik nu, ik mag mensen helpen naar herstel en groei. Iedereen heeft de wijsheid in zich om te helen en te groeien, ik luister graag, zonder oordeel om zo samen te kijken wat iemand nodig heeft.
Als ik toen eens wist wat ik nu weet.
Er valt zoveel te vertellen over mijn strijd en weg naar herstel. Wil je meer lezen, geef me dan een hartje of berichtje, zo weet ik dat jullie mijn openheid waarderen en geeft mij weer vertrouwen hier vooral mee door te gaan.
Mocht je zelf tegen deze ziekte aanlopen of je hebt een kind of direct familielid in deze strijd, schroom dan niet om contact met mij op te nemen en je vragen te stellen. Ik help graag in liefde en verbinding.
Liefs,
Flory-Anne
Coach in beweging
#anorexia #boulimia #coach #herstellen #zelfliefde #persoonlijkegroei #holisme #therapeut #hypnotherapie #reiki #verzachten
#n bewegen naar jouw doel!
Kommentare